Αλλαγές...

Τελειώνει σήμερα ο μήνας και μαζι με αυτον τελειώνει και η κατοίκηση στο σπίτι αυτό που ζω. Αλλάζουμε σπίτι και κεφάλαιο.Αλλαγές.Πολλές αλλαγές.Αλλαγές στην ψυχολογία και στην καθημερινότητα. Άλλες αναγκαίες και άλλες μη.Αρνητικά συναισθήματα δεν έχω,μονάχα νοσταλγία. Όπως και να'χει 6 χρόνια πέρασα σ'αυτή τη γειτονιά.

Οι αλλαγές όμως γίνονται για καλό συνήθως.Έτσι τουλάχιστον λένε.Το ελπίζω ολόψυχα να ισχύει.

Δεν είμαι υπερ των αλλαγών.Δεν μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα.Άμα βολευτώ σε μια κατάσταση δύσκολα παίρνω την απόφαση να φύγω.Θυμάμαι πως όταν ήρθα να μείνω στη Θεσσαλονίκη,την πρώτη βραδιά,την πρώτη εκείνη νύχτα,δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Είχα κουλουριαστεί στο κρεβάτι και έκλαιγα σιγανά.Βέβαια άλλος ήταν ο λόγος τότε,αλλά και πάλι είχε εν μέρει να κάνει με το ότι έφυγα από εκεί που ήμουνα. Δεν θα κλάψω τώρα.Είναι απόφαση συνειδητή.Επιλογή μου ήταν επίσης.Δεν είναι όπως τότε,που με "ανάγκασαν" να ακολουθήσω τη ζωή που δεν ήθελα. Αν όμως δεν είχα έρθει εδώ,δε θα γνώριζα όλους αυτούς τους ανθρώπους που τώρα χαίρομαι να αποκαλώ φίλους και αγαπημένους.Όλα για κάποιον λόγο γίνοναι τελικά.Η μοίρα ξετυλίγει το νήμα της κι εμείς το ακολουθούμε,πιστοί οδοιπόροι μιας διαδρομής άγνωστου προορισμού. Μήπως τελικά,αυτή είναι η Πόλη του Ανέμου για μένα;Μια διαδρομή δίχως προορισμό;Ή μήπως ο προορισμός είναι η Πόλη του Ανέμου;

Υ.Γ.Σα να διάβασα πολύ φιλοσοφία τον τελευταίο καιρό.Η ανάγνωση Νίτσε και Χέγκελ καταστρέφει εγκεφαλικά κύτταρα,σας προειδοποιώ.Και μόλις με ενημέρωσαν,πως το μάθημα για το οποίο έριξα ιδρώτα για να το διαβάσω,το πέρασα (αισίως;) με 5.Μα έλεος πια!Πήγα σε μαθήματα τελείως αδιάβαστη και πήρα 7 και 8 και αυτό που το διάβαζα 15 μέρες πήρα 5!Ειρωνεία τεράστια! 12 για πτυχίο έμειναν!!!!!

Παρεούλα

Στα πλαίσια μια ημέρας που θεωρώ ότι καλά δεν πήγε (έχω το μαύρο μου το χάλι,η ημικρανία με έχει ταράξει εδώ και 4 μέρες,έδινα 2 μαθήματα και δεν τα πήγα καλά,το στομάχι μου με έχει ταράξει στις αναγούλες και ο νιπτύρας βαρέθηκε να βλέπει τα ξερατά μου!), παρέα μου κράτησε μια πανέμορφη φωνή μέχρι και τώρα.Αχ!Σάκη! Οφειλω να πω ότι μανιώδης Ρουβίτσα δεν είμαι.Αλλά ρε παιδιά,το' χει ο άνθρωπος!Δηλώνω λοιπόν κι εγώ ρουβίτσα! Και επιτέλους μπορώ να πω ΤΕΛΟΣ Η ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Α!Και επειδή το ξέχασα την προηγούμενη φορά~όπως και τώρα~ να προσθέσω κι εγώ τα 3 πράγματα που μου αρέσουν το καλοκαίρι,παρακινούμενη από την Μάγδα!

1) Οι καλοκαιρινές μπόρες
2) Μπορώ να διαβάζω όσα βιβλία θέλω,χωρίς να έχω τύψεις που δε διαβάζω για τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο
3) Οι βραδινές βολτούλες στην παραλία

Αν είναι δυνατόν!

Πριν από κανα δυο βδομάδες είχα διαβάσει στην εφημερίδα για το σχέδιο εισαγωγής των Αγγλικών στην Α' και Β' δημοτικού,καθώς καθορίζεται~όπως λέει το Υπουργείο Παιδείας~ από το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών. 

Αναρωτιέμαι λοιπόν,αντί των αγγλικών γιατί δεν εισάγουν,ανάλογα με το ποσοστό μεταναστατών μαθητών, την ανάλογη γλώσσα;Ας εντάξουν στα προγράμματά τους τα σχολεία,την αλβανική,την ρωσική,τη ρουμάνικη κλπ γλώσσα (δεν το λέω καθόλου ειρωνικά!).Η διγλωσσία είναι ένα βασικότατο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας,παραγκωνίζοντας τις μητρικές γλώσσες των παιδιών (ανεξαρτήτου καταγωγής) και προβάλοντας μόνο την ελληνική ως την επικρατέστερη. Συγνώμη κιόλας,αλλά δεν είναι πιο καλό και πιο σωστό το παιδί να μιλά και τις δυο γλώσσες; και τη μητρική και τη γλώσσα της χώρας υποδοχής;ειναι μεγάλο προσόν θαρρώ!
Αλλού ήθελα να το πάω κι αλλού βγήκε!

Όπως και να χει,πιστεύω ότι είναι πολύ ανεγκέφαλη και αναξιόπιστη η απόφαση του υπουργείου για την εισαγωγή μια ξένης γλώσσας από τόσο μικρή ηλικία.Σε ποιά βάση το στηρίζουν;μόνο και μόνο επειδή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει εφαρμοσθεί;και τα αποτελέσματα της εφαρμογής αυτής ποιά είναι;Για ακόμη μία φορά,το υπουργείο θέλει να περάσει μια θέση,η οποία δεν έχει ελεγθεί πρωτύτερα.Ανάθεμα αν πέρασε απο τεστ αυτή τους η απόφαση.Στα πειραματικά σχολεία δοκιμάστηκε αυτή η σκέψη;έκαναν κάποια έρευνα ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΗ στην ελληνική σχολική πραγματικότητα;Είμαι βεβαία πως όχι!
Λυπάμαι πραγματικά τα παιδάκια.Δεν ζουν καθόλου την παιδική τους ηλικία. Από τα 6 τους χρόνια, προσπαθούν να τα βάλουν στο καλούπι της συνεχούς ενασχόλησης με πράγματα μη δημιουργηκά για τα ίδια.Από τώρα τα ρίχνουν στη ρουτίνα. Αν και ήδη γνωρίζουν ότι τα παιδιά στο δημοτικό έχουν βεβαρυμένο πρόγραμμα,αυτοί συνεχίζουν το βιολί τους.Διάβασα πρόσφατα την εργασία μιας συμφοιτήτριάς μου,στην οποία καταγράφονταν στατιστικά στοιχεία από μία έρευνα που είχε κάνει σε γονείς παιδιών του δημοτικού σχολειου,σχετικά με το πόσο χρόνο παίρνει σε ένα παιδί να διαβάσει τα μαθήματα του.Πάνω κάτω τα αποτελέσματα της έρευνας έλεγαν,ότι ένα παιδάκι της πρώτης δημοτικού θέλει γύρω στις 6 με 7 ώρες διαβάσμαοτς ημερισίως!Επιστρέφουν απο το σχολείο,διαβαζουν και κοιμούνται!Χρόνος για το παιδί καθόλου!Μα σα δε ντρέπονται!Και μετά αναρωτιούνται γιατί το ποσοστό μάθησης στην Ελλάδα,συγκρητικά με άλλες χώρες πάντα, είναι τόσο χαμηλό!

Αναμνήσεις ενός παιδιού

Πότε χάνεται η παιδικότητα ενός ανθρώπου και εν τέλει χάνεται ποτέ;Μάλλον είναι ανάλογα με τον άνθρωπο.Νομίζω ότι εγώ κατά ένα μεγάλο μέρος, έχω καταφέρει κι έχω κρατήσει την παιδικότητά μου ή και μωρουδιακή συμπεριφορά μου θα τολμούσα να πω. Μ'αρέσει όμως αυτό. Δεν ξέρω αν με κάνει να ξεχωρίζω ή κάτι άλλο.Απλά, έτσι αισθάνομαι, έστι είναι ο χαρακτήρας μου!Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω!

Από την παιδική μου ηλικία έχω πολλά ωραία να θυμάμαι.Τα χρόνια που μέναμε στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά (όπου κατέφευγα όποτε με μάλωνε η μαμά μου!), τα ατελείωτα παιχνίδια με τους φίλους μου στην πλατεία του χωριού,στο σχολείο του χωριού, στον τεράστο αυλόγυρο της εκκλησία του χωριού! Το κρυφτό που παίζαμε,όπου ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα και γυρνούσα σπίτι γύρω στις 10 το βράδυ.Τις απίστευτες τούμπες από το πανύψηλο ποδήλατο που είχα (συγκρητικά με μένα πάντα,αφού εγώ έμοιαζα με 2 χρονο στην ηλικία των 8 ετών),όπως εκείνη που έπεσα μέσα στο χαντάκι και με καταπλάκωσε το ποδήλατο και λίγο παραπέρα είδα τον τεράστιο αρουραίο να περνά από δίπλα μου (τραυματική εμπειρία και ακόμη κουβαλάω τα σωματικά σημάδια πάνω μου). Το κουτσό και το λάστιχο,τις ψείρες με την μπάλα του μπάσκετ που ΠΑΝΤΟΤΕ έπεφτε στο κεφάλι μου και επέστρεφα με καρούμπαλα, το μπουγέλο το καλοκαίρι και τις φωνές της μαμάς μου που με κατσάδιαζε επειδή θα αρρώσταινα, τα ξύλινα παιχνίδια και την κρεμαστή κούνια που έφτιαχνε ο μπαμπάς μου, τον μεγάλο κήπο έξω από το σπίτι μου με τις τριανταφυλλιές της μαμάς ή τον κήπο που μέσα σ'ένα βράδυ γινόταν κάτασπρο από το χιόνι κι εμείς κάναμε έλκυθρο (επίσης φταιγμένο από τον μπαμπά!), και τα κυνηγητά με τη Ρόζα και τη Λούσι (κάποια από τα πολλά σκυλάκια μας), το κοτέτσι που για κάποια χρόνια είχαμε (είχε παπάκια,χήνες,κοτούλες), τα κατσικάκια που είχε φέρει ο μπαμπάς μου ένα άσπρο κι ένα μαυρούλι κι εγώ χεζόμουν επάνω μου κάθε φορά που τα έβλεπα,γιατί νομιζα ότι τα αυτάκια τους ήταν κέρατα και θα με τρυπούσαν(ΛΟΛ), τη Φίλη μου τη Μαρία που παίζαμε ώρες ατελείωτες στο σπίτι της και είχε την πισίνα της Μπάρμπι (ήθελα κι εγώ,αλλά πήρα το σπιτάκι μόνο~σνιφ,σνιφ), το ξύλο που έτρωγα από τα αδέρφια μου και μετά το ξύλο που έτρωγαν εκείνοι από τη μαμά μου καθώς τους φώναζε "Μη βαράτε το μωρό!" ( τώρα είμαι απλά η μικρή.Το μωρό έγινε άλλη!), τις διακοπές το καλοκαίρι με τη θεία και το θείο, τα ξαδερφάκια μου που τα έχω σαν αδερφάκια μου (τόσο πολύ που τον ξάδερφό μου τον Χρήστο,όταν ήταν μηνών πηγα να τον ταϊσω στραγάλια και παραλίγο να πνιγόταν), το περιβόητο κομμάτι από το σουβλάκι που το είχα στο στόμα μου όλο το βράδυ και κοιμήθηκα μ'εκείνο στο στόμα και όταν ξυπνησα το πρωί,πήγα στη θεία μου και της είπα "θεία το κατέβασα το κομματάκι" κι εκείνη έμεινε άγαλμα, τις πολλές φορές που με έντυσαν καρνάβαλο-παρανυφάκι(είμαστε και μεγάλο σόι!), τη θεία Νίτσα, τη θεία Γιαννούλα, τη γιαγιά Σοφία και τον παππού Νόντα που με φρόντισαν τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής μου όταν μέναμε στην Όρμα, τον δάσκαλό μου κύριο Γιάννη που ήταν πανύψηλος ή έτσι τον έβλεπα εγώ, αλλά ήταν ο καλύτερος δάσκαλος και άλλα πολλά πολλά ακόμη!Κι όλα αυτά μόνο μέχρι την τετάρτη δημοτικού που μέναμε στο χωριό και μετά άρχισαν τα βάσανα με την μετακόμιση στη "μεγαλούπολη".

Βέβαια, αυτό που θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι ο ερχομός της αδερφούλας μας στη ζωή.Εκείνο το πρωινό που δεν πήγα στο σχολείο και πήγαμε με τον μπαμπά μου στο νοσοκομείο να δούμε τη μαμά και τη νέα μας αδεφούλα!Και πραγματικά ήταν τόσο, μα τόσο συγκινητικό και τόσο όμορφη μέσα στο ροζ φορμάκι της!

Πολλές αναμνήσεις έχω να θυμάμαι τελικά.Και πιστεύω ότι αυτές οι αναμνήσεις θα μου μείνουν για πάντα, όσες καινούργιες κι αν φτιάχνω.

Ταξιδεύω με την Προσευχή του Δάντη...

...μιας κι απόψε,ξανά,δεν μπορώ να κοιμηθώ. Λιγο η ζέστη, λίγο η απουσία του αυτές τις μέρες, λίγο οι σκέψεις που μανιωδώς κατακλύζουν το νου μου, ύπνος πάντως δεν με παίρνει.

Σκέφτηκα να διαβάσω ένα βιβλίο, μα ποιό; Εδώ και καιρό δεν έχω αγοράσει κάποιο.Όλα όσα έχω στη βιβλιοθήκη μου είναι πολυ-διαβασμένα.Βρήκα ένα...Diana Gabaldon~Voyager.Το διάβασα ήδη μια φορά.Μα μια μονάχα δε φτάνει.Θα το ξεκινήσω και πάλι απόψε. Μέχρι να με βρει το ξημέρωμα θαρρώ θα διαβάζω ακόμη.Μα πόσο μ'αρέσει να διαβάζω. Χάνομαι στα βιβλία. Ταξιδεύω μαζί τους.

Θέλω να ακούσω μουσική.Κάτι χαλαρό, ήρεμο, το ίδιο ταξιδιάρικο με το βιβλίο που διαβάζω. Τέτοια μουσική είναι για μένα η κλασική μουσική,η όπερα,η μουσική δωματίου,ένα κονσέρτο για πιάνο. Μα απόψε δεν θέλω να ακούσω τίποτα απ' αυτά. Θελω να ταξιδέψω μέσα από τους ήχους μιας φωνής.

Το πρώτο τραγούδι που έρχεται στο νου μου.Dante's Prayer. Για μένα είναι ότι πιο όμορφο έχω ακούσει ποτέ μου.Κάθε φορα που τ'ακούω δακρύζω.Γιατί άραγε;Ακούω τα τελευταία λόγια των στιχων, please remember me, κι εκεί πια λυγίζω.Please,remember me, όπου κι αν είσαι.

Ακούγονται ήδη οι πρώτες νότες,οι πρώτοι ήχοι.Και μόλις τ'ακούω ξεκινάω να ταξιδεύω και μπαίνω στο φάσμα τ'άπειρο,της φαντασίας. Κάστρα,ιππότες,πριγκιπέσσες,ξωτικά,δάση,μονομαχίες.Ένας άντρας κάθεται στο παραθύρι του το βράδυ,κοιτάζει το φεγγάρι και σκέφτεται και προσεύχεται. Προσεύχεται εκείνος,ονειρεύομαι εγώ και ξεφεύγω έστω και για λίγο απ'αυτό που με "βασανίζει".
Το ξέχασα το βιβλίο.Απορροφήθηκα στην εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Κάποια άλλη στιγμή όμως θα σας πω γι'αυτές τις μυριάδες φαντασίες που έχω.

Στ'αλήθεια το πιστεύω, ότι η καλύτερη "θεραπεία" για τη θλίψη,τη μοναξιά,τα βάσανα του καθενός,είναι η φαντασία και η ονειροπόληση.Χαθείτε μες στη φαντασία σας, δημιουργήστε τις ιστορίες σας,χαθείτε σε άλλους κόσμους,φτιάξτε εικόνες. Με μένα πιάνει. Με σας;

Loreena McKennitt - Dante's Prayer

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and the fire

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Please remember me



Υ.Γ. Ταξιδέψατε;Πείτε μου;

Σκίτσα IV

kalafina - Fairytail

Vezi mai multe din Muzica, Videoclipuri pe 220.ro

kodomo no koro ni oitekita
yume o omoidashita
wakakusairo no kanashimi o
hosoku amaku utau
my fairytale

nanimo owaru koto no nai
eien o shitteita
mou daremo kataranai
futari no monogatari

kisu o hitotsu nokoshite
kimi wa doko e yuku
tomoshibi hitotsu daite
mori ni kieteyuku
in the dark

zutto tooku e aruiteku
natsukashii omokage
zutto tooku ga kimi no ie
tadoritsuke wa shinai
your fairytale

yume ni mita eien wa tozasareta mama de
ayamachi wa fukaku kakusareta mama de
kieteiku kaerimichi
kimi ga mou mienai
sayonara

kiri no mori o nukete
kimi wa doko e yuku
hitotsu dake te o futte
asu e satteyuku

kimi o suki ni natte
eien wa owaru
ikiteyuku yorokobi to
itami ga hajimaru
in the light

Μετάφραση

Άφησα τα πάντα όταν ήμουν παιδί
θυμήθηκα ένα όνειρο
για μια φωτεινή πράσινη λύπη
καθώς τραγουδούσα το παραμύθι μου

Ήξερα ότι η αιωνιότητα
ήταν ατελείωτη
και δε μίλησα σε κανέναν άλλο για τον θρύλο μας

Ένα φιλί έμεινε
Πού πήγες;
Αγκαλιάζω το μοναδικό φως
καθώς εξαφανίζομαι στο δάσος,στο σκοτάδι

Πάντα έφευγα μακρυά
απο τα πρόσωπα που νοσταλγούσα
Το σπίτι σου ήταν πάντοτε μακρυά
και δεν μπορούσα να φτάσω το παραμύθι σου

Σ'ένα όνειρο που είδα,η αιωνιότητα ήταν πολύ κοντά
και η αμαρτία μας ήταν κρυμμένη καλά
Ο δρόμος για την επιστροφή εξαφανίστηκε
και δεν μπορώ να σε ξαναδώ...αντίο

Ξέφυγα απο το ομιχλώδες δάσος
Πού πήγες;
Κούνησα (χαιρέτισα με) ένα χέρι
καθώς έφευγα για το μέλλον

Τώρα που άρχισα να σ'αγαπάω
η αιωνιότητα τελειώνει
όταν η χαρά συνεχίζει να ζει
ο πόνος ξεκινά
στο φως

Kalafina - Red Moon

Ένα τραγούδι της Yuki Kajuira, από τις Kalafina

Red Moon (Akai Tsuki) ~ Lyrics

te o nobashite kimi ni fureta toki
takai onpu ga mune no naka ni hitotsu
kureyuku sora futari de mitsumeta
doko made mo tsuzuku sekai ga
yondeita

koi ni ochite itami o shiri
hito wa hito ni nareru no darou
kimi ga naita yoru no mukou
hibikiwataru toki no shinbaru

kono sora ni egaku futari no karuma ga
ai no uta o kanaderu to kitto shinjite
akai tsuki no namida shizuka na ongaku
ikiteyukou
hikari o wakeau you ni

kimi no koe ga yondekureta kara
hajimete no negai ga umareta you de
sono te o tori mihatenu sora made
rokugatsu no akai tsukikage
oikakete

umareochita namida no umi
hito wa nando sakebu no darou
tsuieta yume, kage no naka ni
hikari are to
hibike areruya

ikiteyuku, tada sore dake no karuma ga
yorokobi yori kurushimi o yobu no wa dou shite
yume miru no wa itsumo shizuka na ongaku
kimi to nemuru kanata e todoku you ni

kimi ni fureta toki
hajimete no uta ga sekai ni umareta

kudakeochita natsu no naka ni
hibikiwataru nageki no uta
koi mo yume mo itsuka kiete
sore demo mada todokanu koe

yogoreta te de hana o kurai
kimi to tomo ni ikiru no darou
horobi no yume toki no mukou
kikoeru deshou
tooi areruya

kono sora ni tatta ichido dake de ii
ai no uta o hibikasete homura no you ni
afuredasu yo hageshiku shizuka na ongaku
akai tsuki wa yume o miru
saigo no sora

Μετάφραση

Όταν έφτασα και σε ακούμπησα

υπήρχε μια ψιλή νότα στην καρδιά μου

Καθώς πλησιάζαμε στο σκοτεινιασμένο ουρανό

ο κόσμος που αιώνια συνεχίζει,

μας καλούσε

Γιατί οι άνθρωποι μπορούν να ερωτευτούν

και να γνωρίσουν πόνο;

Στην άλλη πλευρά της νύχτας όπου έκλαιγες

τα κύμβαλα του χρόνου ξανακούγονται

Σίγουρα πιστεύω ότι το κάρμα που δημιουργούμε μαζί σ'αυτόν τον ουρανό

θα παίξει ένα τραγούδι της αγάπης

Τα δάκρυα του κόκκινου φεγγαριού είναι μια ήσυχη μουσική

ας ζήσουμε για να μοιραστούμε το φως

Επειδή με κάλεσες (η φωνή σου με κάλεσε)

ήταν σαν μια ευχή που γεννιέσαι για πρώτη φορά

Θα κρατώ το χέρι σου μέχρι να φτάσουμε στον ατέλειωτο ουρανό

κυνηγώντας το κόκκινο φεγγαρόφωτο του Ιούνη

Πόσες φορές οι άνθρωποι έκλαψαν 

μια θάλασσα από δάκρυα;

"Ας υπήρχε φως"

μια ηχώ απο αλληλούια στο λιπόθυμο όνειρο

Γιατί το κάρμα της ζωής

φέρνει περισσότερο πόνο απ' ότι χαρά;

Πάντα ονειρεύομαι ήσυχη μουσική

για να μπορώ να διασχίσω την απόσταση που κοιμάμαι μαζί σου

Όταν σε έφτασα και σε αγγιξα

ένα τραγούδι γεννήθηκε για πρώτη φορά

Στη μέση του καλοκαιριού,ξεθωριασμένο και σπασμένο

ξανακούγεται ένα τραγούδι θρήνου

Η αγάπη και τα όνειρα κάποια μέρα θα εξαφανιστούν

Αλλά ακόμη κι έτσι, η φωνή μου δε σε φτάνει

Καθώς δέχομαι ένα λουλούδι με λερωμένα χέρια

αναρωτιέμαι αν μπορώ να ζω μαζί σου

Σ'ένα όνειρο καταστροφής στην άλλη άκρη του χρόνου

μπορείς να τ'ακούσεις,σωστά;

ένα απόμακρο αλληλούια

Είναι καλό για μια φορά,σ'αυτόν τον ουρανό

ν'αφήσεις να ξανακουστεί ένα τραγούδι αγάπης, 

όπως η φλόγα ξεκινά να ξεχειλίζει μια έντονα ήσυχη μουσική

το κόκκινο φεγγάρι ονειρεύεται

στον τελευταίο ουρανό