Ουάου,τελευταία μου ανάρτηση ήταν στις 14 του Νοέμβρη...geez...
Ξεκινάω την ανάρτηση αυτή με ένα μουσικό κομμάτι...το λατρεύω αυτό το κομμάτι...Έχει μια θλίψη και σαγήνη τόσο μοναδικά αποτυπωμένες που απλά κάθεσαι ασάλευτος/η και ακούς. Νομίζω πως μόνο η κλασική μουσική μπορεί να προκαλέσει τέτοια συναισθήματα.
Κάθομαι και ακούω. Δεν γράφω τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το ξαναβάζω να παίξει και πάλι απλά κάθομαι και ακούω,ανύμπορη να εκφράσω γραπτώς αυτά που με καταβάλλουν.Και τότε αρχίζω και δακρύζω. Όχι επειδή στεναχωριέμαι ή είμαι θλιμμένη με κάτι ή γενικά κάτι δυσάρεστο. Απλά με έχει κατακλύσει συναισθηματικά αυτή η μουσική τόσο πολύ (δεν ξέρω αν ο/η μουσικός που παίζει είναι αριστοτέχνης ή όχι και απλά δεν με ενδιαφέρει) που απλά δακρύζω.
Δεν έχει τύχει ποτέ σε εσάς αυτό? Εγώ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει την ώρα που ακούω μουσική. Αυτό που με κάνει πάντα μα πάντα να κλαίω είναι το Nocturne Op.9 No.2 του Chopin.
Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, όποτε αισθάνομαι πολύ πολύ χαρούμενη, αντί να θέλω να ακούσω κάτι ξεσηκωτικό και χαρούμενο, πάντα βάζω κάτι λιγότερο "τονωτικό" και περισσότερο "χαλαρωτικό", ίσως και με μεγαλύτερο νόημα από το απλό"love,baby" τραγούδι. Επίσης, κάθε φορά που ακούω Mozart ή Beethoven έχω πολύ καλύτερη συγκέντρώση στη σκέψη μου και στις πράξεις μου. Αυτό το παρατήρησα αρχικά την περίοδο των πανελλαδικών (σιχαμένες πανελλαδικές) που διάβαζα ακούγουντας κλασική μουσική. Και φυσικά, το συνέχισα και στο πανεπιστήμιο και οφείλω να ομολογήσω πως έγραψα πολύ καλύτερα όσες φορές διάβασα ακούγοντας κλασική μουσική. Θαρρώ πως είναι εύκολο πια να μαντέψετε τί μουσική εμπεριέχεται στο Mp3 player μου...εντάξει όχι μόνο τέτοια,αλλά κατά βάση ναι...
Φωτογραφία της ημέρας:
Υ.Γ. Δε θα σας ευχηθώ σήμερα Καλά Χριστούγεννα!Το αφήνω για αύριο!!!!!!!!
