Καιρός ήταν να γράψω κάτι. Καιρός ήταν να μας χιονίσει!Ε, ναι!!Χιονίζει από εχθές το βράδυ και ήδη έχουμε 5 πόντους χιόνι. Οι δρόμοι είναι στρωμένοι, οι σκεπές, τα δέντρα σκεπασμένα, τα σχολεία είναι κλειστά, τα παιδιά (και όχι μόνο) παίζουν χιονοπόλεμο και φτιάχνουν χιονανθρώπους! Το χιόνι φέρνει ευτυχία και πολλές τούμπες φυσικά!!!Με προσοχή λοιπόν όταν περπατάμε...
Χάθηκα, το ξέρω. Αδικαιολόγητη θα με πείτε και δε θα σας κατηγορήσω. Αλλά έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα και άμα ξεκινήσω δε σταματάω μετά! Και να φανταστείτε,είχα τόσα στο μυαλό μου για τα οποία ήθελα να γράψω που ούτε που τα θυμάμαι πια! Αν κάτι πρέπει να αγοράσω,αυτό είναι ένα τετραδιάκι, όπου θα γράφω τις σκέψεις μου κι όσα θα ήθελα να αναρτήσω.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα. Πόσο γρήγορα εξελίσσεται η ζωή. Πριν από λίγο γελούσες και περνούσες καλά και τώρα κλαις, ανύμπορος/η μπροστά στα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά σου. Και πόσο μα πόσο ευλογείς που για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δεν ήσουν εσύ ή κάποιος δικός σου άνθρωπος στη θέση εκείνη. Ή μαθαίνεις τα δυσάρεστα νέα και ξάφνου ακούς ένα μόνο ευχάριστο και σου διαλύονται όλες οι θλιμμένες σκέψεις. Ζωή, απρόβλεπτη υφάντρα της μοίρας. Δεν ξέρεις ποτέ τί σου επιφυλάσσει. Και το μόνο το οποίο μπορείς να κάνεις, είναι να ζεις τη ζωή σα να είναι η τελευταία σου ημέρα. Και δε λέω να κάνεις τρέλες και απραγματοποίητα όνειρα πραγματοποιήσιμα (βέβαια αυτό είναι το ευτυχέστερο), αλλά να ζεις τη ζωή με χαρά και αγάπη. Πίνοντας έναν καφέ/τσάι με αγαπημένα σου πρόσωπα, συζητώντας δίπλα από το τζάκι(αν δεν υπάρχει δεν πειράζει...btw τώρα θέλω να πιω ένα hot cocoa!!), διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο, ακούγοντας ωραία μουσική, κάνοντας βόλτες είτε μόνοι είτε με παρέα (ποτέ δεν ξέρετε την πόλη σας fully, ακόμη κι αν προφασίζεστε ότι "εδώ μεγάλωσα,άρα την ξέρω), δίνοντας ευκαιρίες σε ανθρώπους που ακόμη κι αν δεν το αξίζουν σίγουρα θα τους δώσετε χαρά, κάνοντας τους συνανθρώπους σας να περνάνε καλά, λέγοντας στους ανθρώπους σ'αγαπώ, ερωτεύοντας. Ακόμη κι αν φύγουμε (που θα φύγουμε) κάποια μέρα, θα έχουν οι άλλοι να λένε "μα θυμάσαι τί ωραία που περνούσαμε;". Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Δε συμφωνείτε;
Φωτογραφία της ημέρας:
Υ.Γ. Αν δεν έτυχε να διαβάσετε το Reading Lolita in Tehran της Azar Nafisi, διαβάστε το. Εμένα με συγκλόνισε!
