Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου,έχοντας το παράθυρό μου ανοιχτό. Έχει ψύχρα είναι η αλήθεια κι ένα ελαφρύ αεράκι με χτυπάει στο σβέρκο. Δε θέλω όμως να κλείσω το παράθυρό μου. Νωρίτερα έβρεξε και από έξω μου έρχονται δύο μυρωδιές. Αυτή της φρέσκιας βροχής, κι αυτή του γιασεμιού. Γύρω γύρω έχουμε γιασεμιές και η μυρωδιά τούτη την ώρα είναι εντονότερη από ποτέ. Τη λατρεύω αυτή τη μυρωδιά. Είμαι καθισμένη στο κρεβάτι μου, ακούω απαλή, χαλαρωτική, σχεδόν ονειρική μουσική. Δίπλα μου αραδιασμένα βιβλία πολλά και ειλικρινά δεν ξέρω ποιό να διαβάσω! Να διαλέξω κάτι μεταφρασμένο ή κάποιο στα αγγλικά; Βαρέθηκα να διαβάζω αγγλικά. Θα διαλέξω το μεταφρασμένο. Ο τίτλος του "Το σμήνος των Σπουργιτιών"(Cloud of Sparrows), ο συγγραφέας Τακάσι Ματσουόκα (Takashi Matsuoka). Ελπίζω να αποδειχθεί καλό, μιας και έχει λάβει θετικές κριτικές εν γένει.
Τελευταία βρίσκομαι σε μία φάση περίεργη. Έχω ασυνήθιστα πολλές εναλλαγές στην ψυχολογία μου. Από τη μια πολύ χαρούμενη και αισιόδοξη, από την άλλη πολύ sober και απαισιόδοξη. Τί να συμβαίνει άραγε; Ένας αστρολόγος θα έλεγε πως φταίνε τα άστρα,και πως ο τάδε πλανήτης είναι στους διδύμους κλπ κλπ. Δεν τα πιστεύω αυτά, οπότε διαγράφω και την εξήγηση τούτη. Ένας ψυχολόγος θα έλεγε ότι όλο το κοινωνικο-πολιτικο περιβάλλον με επηρεάζει. Τρίχες θα πω εγώ, γιατί μια ζωή τα ίδια βιώνω. Οι φίλοι θα μου πουν ότι μου λείπει ο καλός μου έχω πέσει σ'αυτήν την φάση. Θα συμφωνήσω εν μέρη όμως. Μου λείπουν πολλά μάλλον. Μου λείπει η Θεσσαλονίκη και οι ατέρμονες βόλτες μου στην πόλη, οι πολύωροι καφέδες με τους φίλους μου, τα νόστιμα πιτάκια από τους φούρνους, η δυνατότητα του να μπαίνω σε ένα κατάστημα ότι ώρα θέλω, τα βιβλιοπωλεία και η μυρωδιά των χιλιάδων βιβλίων, τα κτίρια, οι διαδρομές με τα αστικά, τα καραβάκια στην παραλία, το ρομάντζο της πόλης. Μα κυρίως μου λείπουν οι άνθρωποι που τα ζούσα κάποτε όλα αυτά. Απλά μάλλον νοσταλγώ και μελαγχολώ για τα χρόνια που πέρασαν και μάλλον ονειρεύομαι - ελπίζω όχι αδίκως - για τις μέρες που θα'ρθουν και θα τα ξαναζήσω όλα αυτά από την αρχή. Ίσως να δημιουργήσω ακόμη πιο όμορφες αναμνήσεις για το μέλλον που θα'ρθει. Ποιός ξέρει; Ίσως. Προς το παρόν θέλω να ζήσω το τώρα, να περνάω όμορφα τώρα, με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και τους αγαπώ πολύ, που με στηρίζουν και με μαλώνουν όποτε το χρειάζομαι, που με δέχονται και με αγαπάνε γι'αυτό που είμαι. Και η αλήθεια είναι ότι περνάω όμορφα μαζί τους. Κυρίως δίχως κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, ίσως να μην περνούσα τόσο ευχάριστα την "διαμονή" μου πίσω στο σπίτι. Τους ευχαριστώ, λοιπόν, θερμά.
Καλό σας ξημέρωμα.
Φωτογραφία της ημέρας:
Υ.Γ.1 Τη λατρεύω αυτή τη φωτογράφια. Ίσως γιατί μου θυμίζει τη δική μου πολυμελή οικογένεια και τα μεγάλα τραπέζια που ενίοτε ετοιμάζουμε!
Υ.Γ.2 Χρόνια Πολλά στη Μανούλα μου, μα και σε όλες τις Μανούλες του κόσμου!!!
