Το ρολόι δείχνει 0:55. Μία πήγε πάλι και ύπνος δε με πιάνει. Κι έχω κι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι για το αν θα προλάβω να τελειώσω τις εργασίες μου. Ουφ..Αλλά κουράστηκα να διαβάζω νυχθημερόν και αποφάσισα να το ρίξω στο σορολόπ...πού λέει κι ο λόγος.
Αύριο είναι και επισήμως η τελευταία ημέρα του φροντιστηρίου. Θα' ρθουν τα ζουζούνια να πάρουνε βαθμούς. Προβλέπω χαρές και γκρίνια. Μα κυρίως χαρές. Από αύριο λοιπόν, τέλος τα μαθήματα. Και ο καθείς στον πάγκο του και τα λέμε από Σεπτέμβρη. Και κάπου εκεί είναι που αναρωτιέμαι τί θα μου λάχει του χρόνου. Ό,τι να' ναι ας μου τύχει. Δυσκολότερα από φέτος αδύνατον να είναι.
Πάντως, πέρασε κι αυτή η σχολική χρονιά. Γρήγορα που περνά ο καιρός...
Την τελευταία ημέρα όλοι χαλαρώσαμε. Από το εκπαιδευτικό προσωπικό και τους μαθητές έως τους γονείς. Σχέδια για το καλοκαίρι, ανακοινώσεις για τον ερχομό νέων μελών σε οικογένειες, αγκαλιές, φιλιά, εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας. Και με φόντο τη συγκίνηση. Αμα δεν είχα αυτά τα διαβολάκια φέτος, δεν ξέρω πώς θα τα κατάφερνα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ λοιπόν στα ζουζούνια μου την Ελένη, τη Δήμητρα, την Αθηνά, τον Μάριο, τον Χρήστο, την Κατερίνα, την Ειρήνη, την Σοφία, την Σόφη, την Μαρία, την Δέσποινα, τον Ορέστη, τον Μάριο, την Μαρία, την Ελισάβετ, τον Μιχάλη, τον Στάθη, τον Πόλυ και τον Θοδωρή. Αυτά τα παιδιά (και πολλά ακόμα) ήταν My ray of light στις δύσκολες στιγμές που διένυσα. Σας ευχαριστώ!
Και με το που τελειωσαν τα μαθήματα πλάκωσα τα παγωτά. Δεν περνά ημέρα που να τρώω έστω και ένα! Βγάζω το άχτι μου, κατάλαβες; Κι έχω σκοπό να φάω πολλά ακόμα γιατί δεν με ενδιαφέρει αν θα πάθω φαρυγγίτιδα, αμυγδαλίτιδα, λαρυγγίτιδα ή ό,τιδήποτε άλλο σχετίζεται με τις ιώσεις της στοματικής κοιλότητας. Μα είναι και τόσο νόστιμα βρε πουλάκι μου...ειδικά εκείνο με γεύση λίλια πάουζε...ιιιιιιιιιιιιιιιι...αμαρτία!!!
Τελειώσανε που λετε τα μαθήματα κι άρχισα τις σειρές που έχασα μέσα στο χρόνο. Πρώτη και καλύτερη το Grey's Anatomy. Και τώρα συνεχίζω με το The Vampire Diaries (μεγάλη πατάτα έγινε), αλλά το βλέπω για την τιμή των όπλων. Μάλλον θα ξεκινήσω το Castle μετά. Με φάγανε ο αδερφός μου και η αδερφή μου. Μέχρι και ο Roomie θα το βλέπει, να με θυμηθείτε!
Προς το παρόν, μιας και δε με πιάνει ύπνος, λέω να δω τον Ρομπέν των δασών το καρτούν του Ντίσνεϊ. Μια φορά παιδί, πάντα παιδί!
Φωτογραφία της ημέρας:
