Πριν από 4 χρόνια δεν τον ήξερα. Ήταν λίγο μετά την εξεταστική του Φλεβάρη όταν συνατήθηκα με μια άγνωστη κοπέλα. Εγώ κρατούσα ένα βιβλίο με φωτογραφίες του Yamapi, εκείνη μου είχε πει ότι θα φορούσε ένα κασκόλ μοβ. Δεν περίμενα ότι μαζί με εκείνη θα γνώριζα και τον Βασίλη. Τη συνάντησα και όλο χαρά με σύστησε σε ένα νεαρό, που για να μπορέσω να τον κοιτάξω έπρεπε να σηκώσω πολύ μα πολύ ψηλά το κεφάλι μου. Και ήταν εκεί. Με το μπλε ρουά χοντρό μοουφάν του, τα μαύρα αθλητικά παπούτσια του, το τζιν του,το γλυκό του άρωμα και τα μαλλιά καρφάκια-βιδούλες. Κι όλο αυτό σε ένα πρόσωπο τόσο μα τόσο παιδικό, δημιουργώντας μια αντίθεση σχεδόν καρτουνίστικη. Ένας άνθρωπος που με έκανε και γελούσα, που με συγκινούσε, που με έκανε να αισθάνομαι όμορφα με την παρουσία του. Δεν ήταν το ίδιο δίχως εκείνον στην παρέα, υπήρχε ένα κενό.
Αυτή ήταν η μέρα έναρξης μιας φιλίας με μια παρέα όλο κέφι και χαρά, αλλά και με πισώπλατα μαχαιρώματα. Από εκείνη την παρέα σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει. Διάσπαρτες κλίκες μονάχα και φυσικά ένα ζευγάρι. Κι ακόμα κι αν αναπολούμε τις ευχάριστες στιγμές εκείνης της άνοιξης, εγώ αισθάνομαι τυχερή, ευλογημένη που αυτή η παρέα μου χάρισε τον άνθρωπό μου.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που περπατήσαμε χέρι - χέρι και δεν ήμασταν καν ζευγάρι τότε. Είχε αρχίσει να καλοκαιριάζει και περπατούσαμε μπροστά από το Βασιλικό Θέατρο. Ήμασταν φίλοι πολύ καλοί τότε, αλλά από τη μεριά του (όπως μου έχει πει) είχε αρχίσει να μπαίνει κι άλλο συναίσθημα. Ασυνείδητα πιάσαμε τα χέρια, ασυνείδητα αρχίσαμε να φλερτάρουμε, κι όπως όλα αυτά έγιναν ξαφνικά, έτσι ξαφνικά δέσαμε και τη ζωή μας.Για πάντα.