Αναμνήσεις ενός παιδιού

Πότε χάνεται η παιδικότητα ενός ανθρώπου και εν τέλει χάνεται ποτέ;Μάλλον είναι ανάλογα με τον άνθρωπο.Νομίζω ότι εγώ κατά ένα μεγάλο μέρος, έχω καταφέρει κι έχω κρατήσει την παιδικότητά μου ή και μωρουδιακή συμπεριφορά μου θα τολμούσα να πω. Μ'αρέσει όμως αυτό. Δεν ξέρω αν με κάνει να ξεχωρίζω ή κάτι άλλο.Απλά, έτσι αισθάνομαι, έστι είναι ο χαρακτήρας μου!Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω!

Από την παιδική μου ηλικία έχω πολλά ωραία να θυμάμαι.Τα χρόνια που μέναμε στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά (όπου κατέφευγα όποτε με μάλωνε η μαμά μου!), τα ατελείωτα παιχνίδια με τους φίλους μου στην πλατεία του χωριού,στο σχολείο του χωριού, στον τεράστο αυλόγυρο της εκκλησία του χωριού! Το κρυφτό που παίζαμε,όπου ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα και γυρνούσα σπίτι γύρω στις 10 το βράδυ.Τις απίστευτες τούμπες από το πανύψηλο ποδήλατο που είχα (συγκρητικά με μένα πάντα,αφού εγώ έμοιαζα με 2 χρονο στην ηλικία των 8 ετών),όπως εκείνη που έπεσα μέσα στο χαντάκι και με καταπλάκωσε το ποδήλατο και λίγο παραπέρα είδα τον τεράστιο αρουραίο να περνά από δίπλα μου (τραυματική εμπειρία και ακόμη κουβαλάω τα σωματικά σημάδια πάνω μου). Το κουτσό και το λάστιχο,τις ψείρες με την μπάλα του μπάσκετ που ΠΑΝΤΟΤΕ έπεφτε στο κεφάλι μου και επέστρεφα με καρούμπαλα, το μπουγέλο το καλοκαίρι και τις φωνές της μαμάς μου που με κατσάδιαζε επειδή θα αρρώσταινα, τα ξύλινα παιχνίδια και την κρεμαστή κούνια που έφτιαχνε ο μπαμπάς μου, τον μεγάλο κήπο έξω από το σπίτι μου με τις τριανταφυλλιές της μαμάς ή τον κήπο που μέσα σ'ένα βράδυ γινόταν κάτασπρο από το χιόνι κι εμείς κάναμε έλκυθρο (επίσης φταιγμένο από τον μπαμπά!), και τα κυνηγητά με τη Ρόζα και τη Λούσι (κάποια από τα πολλά σκυλάκια μας), το κοτέτσι που για κάποια χρόνια είχαμε (είχε παπάκια,χήνες,κοτούλες), τα κατσικάκια που είχε φέρει ο μπαμπάς μου ένα άσπρο κι ένα μαυρούλι κι εγώ χεζόμουν επάνω μου κάθε φορά που τα έβλεπα,γιατί νομιζα ότι τα αυτάκια τους ήταν κέρατα και θα με τρυπούσαν(ΛΟΛ), τη Φίλη μου τη Μαρία που παίζαμε ώρες ατελείωτες στο σπίτι της και είχε την πισίνα της Μπάρμπι (ήθελα κι εγώ,αλλά πήρα το σπιτάκι μόνο~σνιφ,σνιφ), το ξύλο που έτρωγα από τα αδέρφια μου και μετά το ξύλο που έτρωγαν εκείνοι από τη μαμά μου καθώς τους φώναζε "Μη βαράτε το μωρό!" ( τώρα είμαι απλά η μικρή.Το μωρό έγινε άλλη!), τις διακοπές το καλοκαίρι με τη θεία και το θείο, τα ξαδερφάκια μου που τα έχω σαν αδερφάκια μου (τόσο πολύ που τον ξάδερφό μου τον Χρήστο,όταν ήταν μηνών πηγα να τον ταϊσω στραγάλια και παραλίγο να πνιγόταν), το περιβόητο κομμάτι από το σουβλάκι που το είχα στο στόμα μου όλο το βράδυ και κοιμήθηκα μ'εκείνο στο στόμα και όταν ξυπνησα το πρωί,πήγα στη θεία μου και της είπα "θεία το κατέβασα το κομματάκι" κι εκείνη έμεινε άγαλμα, τις πολλές φορές που με έντυσαν καρνάβαλο-παρανυφάκι(είμαστε και μεγάλο σόι!), τη θεία Νίτσα, τη θεία Γιαννούλα, τη γιαγιά Σοφία και τον παππού Νόντα που με φρόντισαν τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής μου όταν μέναμε στην Όρμα, τον δάσκαλό μου κύριο Γιάννη που ήταν πανύψηλος ή έτσι τον έβλεπα εγώ, αλλά ήταν ο καλύτερος δάσκαλος και άλλα πολλά πολλά ακόμη!Κι όλα αυτά μόνο μέχρι την τετάρτη δημοτικού που μέναμε στο χωριό και μετά άρχισαν τα βάσανα με την μετακόμιση στη "μεγαλούπολη".

Βέβαια, αυτό που θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου είναι ο ερχομός της αδερφούλας μας στη ζωή.Εκείνο το πρωινό που δεν πήγα στο σχολείο και πήγαμε με τον μπαμπά μου στο νοσοκομείο να δούμε τη μαμά και τη νέα μας αδεφούλα!Και πραγματικά ήταν τόσο, μα τόσο συγκινητικό και τόσο όμορφη μέσα στο ροζ φορμάκι της!

Πολλές αναμνήσεις έχω να θυμάμαι τελικά.Και πιστεύω ότι αυτές οι αναμνήσεις θα μου μείνουν για πάντα, όσες καινούργιες κι αν φτιάχνω.