Μια φορά κι έναν καιρό..στο Παρίσι!!

Θα μου πείτε "πάει καιρός". Θα σας πω "ναι πάει". Θα μου πείτε "μα πού χάθηκες;". Θα σας πω "δεν ξέρω". Γιατί όντως δεν ξέρω. Μεταξύ εργασίας, θλίψης, διαβάσματος και μοναξιάς χάθηκα κι εγώ στο μικρόκοσμό μου. Χάθηκα για τα καλά όμως. Βρήκα λίγο φως αυτές τις μέρες και είπα να βγω, μα σύντομα θα ξαναχαθώ. Το νιώθω πως ήδη χάνομαι...Μα πού θα πάει, λίγο φως όλο κι από κάπου θα προβάλει. Ίσα ίσα για να μου υπενθυμίζει πως είναι εκεί έξω...

Είδα αυτό σήμερα και το βρήκα τόσο μα τόσο όμορφο και συγκινητικό που άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Το μοιράζομαι μαζί σας αυτό το πρώτο πραγματικά (για μενα τουλάχιστον) κρύο βράδυ του φθινοπώρου. Ελπίζω να σας αρέσει και να σας αγγίξει επίσης.

"Σ' ενα δικο μου μαγικο συμπαν, θα σε παρω και θα παμε στο Παρισι. Θα νοικιασουμε ενα παλιο ψιλοταβανο διαμερισμα στην Quai Saint- Michel με ξυλινο πατωμα και λευκα παραθυρα με θεα στον Σηκουανα και την Notre Dame.. εσυ θα "δημιουργεις", ισως θα γραφεις κιολας αλλα δεν θα μου τα δειχνεις γιατι δεν σου αρεσει να τα διαβαζω..εγω μολις θα εχω πιασει δουλεια στο Pompidou και θα πεταω απο χαρα.. τα Σαββατα θα τρωμε πρωινο στο μπαλκονακι μας και θα διαβαζουμε εφημεριδες..θα φορας τα γυαλια σου και εγω θα σου ριχνω κλεφτες ματιες και θα χαμογελω γιατι θα ειμαι σιγουρος οτι δεν θα υπαρχει ωραιοτερο θεαμα απο εσενα να διαβαζεις με γυαλια..και εσυ θα κανεις μια γκριματσα και θα μου λες "σταματα να με κοιταζεις"..τις Κυριακες θα κοιμομαστε μεχρι αργα, δεν θα σε αφηνω να σηκωνεσαι απο το λευκο πουπουλενιο παπλωμα, παρα μοναχα θα σε εχω αγκαλια, θα μπερδευω τα ποδια μου μεσα στα δικα σου και θα χαιδευω το προσωπο σου οπως τοτε, στα πρωτα μας πρωινα μαζι..και οταν θα σηκωνομαστε θα πηγαινουμε για macarons στο Ladurée και μετα για καφε στο cafe de flore απο οπου θα γινεται και το καθιερωμενο τηλεφωνημα στις μαμαδες μας.. τα βραδια θα βαζεις αυτες τις "ψαγμενες" κουλτουρε ταινιες που δεν μου πολυαρεσουν αλλα θα τις βλεπω γιατι εισαι εσυ, και θα με παιρνει ο υπνος στην αγκαλια σου μονο και μονο απο την μυρωδια της paco σου..μετα θα τραβας το καλυμμα απο τον λευκο καναπε, θα το ριχνεις πανω μας και θα κοιμασαι και εσυ εκει!!
Και καποια σαββατοκυριακα που θα φευγεις στην Ελλαδα θα κοιμαμαι απο την δικια σου μερια στο κρεβατι γιατι η δικια μου θα μυριζει chanel, ενω η δικια σου paco και θα παιρνω και το μαξιλαρι σου αγκαλια γιατι θα μου λειπεις οικτρα!!
Και οταν θα φιλοξενουμε τους φιλους μας απο Ελλαδα, θα μαλωνουμε για το τι θα κανουμε και που θα τους παμε για να τους ευχαριστησουμε.. θα φτιαχνεις γλυκα, που τοσο σ'αρεσουν και τοσο μα τοσο ωραια τα φτιαχνεις, και θα τα τρωμε μεχρι τελευταιας κουταλιας..ολοι..και οταν θα τους πηγαινουμε στο αεροδρομια για την επιστροφη τους, θα δακρυζουμε, γιατι μας λειπουν οι φιλοι μας..μας λειπουν πολυ..και θα καθομαστε εκει μεχρι να απογειωθει το αεροπλανο τους!!
Και οταν θα εχει καλο καιρο, θα παιρνεις τα μολυβια σου και θα πηγαινεις στην Μονμαρτη..θα ζωγραφιζεις και μετα θα τα κρυβεις..θα σε παρακαλω για να μου τα δειξεις αλλα δεν..ισως νομιζεις οτι οταν σου λεω οτι ειναι ωραια νομιζεις οτι το λεω ετσι..αλλα ειναι πραγματικα ωραια..ο,τι κανεις ειναι ωραιο!!
Και μια μερα που θα μπω στο ιντερνετ θα δω ανακοινωση για δευτερη συναυλια της Adele στο Royal Albert Hall του Λονδινου, θα τα κλεισω αμεσως και θα σε παρω να παμε, αν και δεν σου αρεσει πολυ, την θεωρεις καπως εμπορικη..και οταν θα ερμηνευει το set fire to the rain και θα φτανει στο σημειο που λεει "to stand in your arms, without falling to your feet" θα γυρισω να σε κοιταξω και εσυ θα μου χαμογελασεις..και οταν θα πει το chasing pavements -γιατι στην πραγματικοτητα αυτο ειναι το αγαπημενο μου- θα με παρεις αγκαλια απο πισω, θα ακουμπησεις το πιγουνι σου στον ωμο μου και εγω το κεφαλι μου διπλα στο δικο σου..και οταν στο τελος θα πει το someone like you θα με πιασει ενας κομπος στο λαιμο και θα δακρυσω γιατι θα θυμηθω το μηνυμα εκεινου του ασχημου Φεβρουαριου, απο τον οποιο και για 4 μηνες μετα ηταν οι χειροτεροι της ζωης μου αφου οι αρρωστιες μου χτυπουσαν την πορτα η μια μετα την αλλη ασταματητα και πονουσα πολυ (σωματικα και ψυχικα) και δεν σε ειχα διπλα μου..
Και μετα θα γυρισουμε στο Παρισι, στο μαγικο Παρισι, και θα συνεχισουμε να ζουμε ετσι για πολλα, παρα πολλα χρονια!! Ολα αυτα στο δικο μου μαγικο συμπαν..εγω, εσυ και το Παρισι!! Σ'αγαπω και σε λατρευω, και ας μην σ'αρεσει να στο λεω.."

Κάποτε είχα γράψει κι εγώ ένα παρόμοιο κείμενο στο ημερολόγιό μου,μόνο που δεν ήταν το Παρίσι ο τόπος, μα η πόλη του ανέμου μου...

Φωτογραφία της ημέρας:

Το παρόν κείμενο του βρήκα εδώ: http://www.lifo.gr/confessions/view/27723
Ελπίζω να σας άγγιξε εξίσου με εμένα! Καλό σας βράδυ...