The very first rain...

Ήθελα ο τίτλος να είναι κάπως έτσι : "The night with the very first rain" αλλά θεώρησα πως ο τίτλος αυτός είναι περισσότερο ειδικευμένος, εν αντιθέσει με τον επικρατέστερο που θαρρώ πως είναι γενικευμένος. Όταν λέω rain δεν εννοώ μόνο τη βροχή αυτή καθ'αυτή, αλλά ο,τιδήποτε θυμίζει βροχή, όπως π.χ. τα δάκρυα.

Το ομολογώ, κλαίω πολύ τελευταία. Βουβά δάκρυα κυλάνε το βράδυ, βουβά και καταπνιγμένα. Κάπως πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ, σωστά;  

Κι αυτό, το πρώτο φθινοπωρινό βράδυ με βροχή, τα δάκρυα κυλάνε ασταμάτητα, λες και η βροχή που πέφτει έξω τα βοηθάει να βγούνε ορμητικά, σαν ξέσπασμα καταιγίδας. Και είναι η πρώτη φορά που κλαίω τόσο πολύ μετά από καιρό. Είναι λυτρωτικό το κλάμα λένε. Θα συμφωνήσω. Μα είναι και βάναυσο. Όταν αισθάνεσαι ότι οι λέξεις πια δε βγαίνουν, όταν αισθάνεσαι εγκλωβισμένη ανάμεσα στα αναφιλητά και το ξέσπασμα, τότε ξέρεις πως βασανίζεσαι συνειδητά. Γιατί, ποιός άραγε θέλει να αισθάνεται ένα βάρος κι ένα πόνο με ανείπωτα δάκρυα; 

Και κάπως έτσι έρχεται η λύτρωση. Έρχεται η βροχή και καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Ή μήπως απλά την επιδεινώνει; Ή μήπως αυτή η πρώτη βροχή προμηνύει τις επόμενες; Άραγε, θα έρθουν κι άλλα τέτοια βραδινά ξεσπάσματα ποταμών δακρύων; Ήταν, δηλαδή, το πρώτο από τα πολλά; Μπρρρρρ...τρέμω και μόνο στην ιδέα...Γιατί από τη φύση μου είμαι ένας μελαγχολικός άνθρωπος, μα πάντα, κατά έναν περίεργο τρόπο, έβγαινε προς τα έξω μόνο η φωτεινή μου πλευρά. Ίσως τα γεγονότα των τελευταίων ετών έβγαλαν αυτό που ήταν θαμμένο, δηλαδή την κατά βάση μελαγχολική μου φύση. "Welcome, welcome" μου λέει αυτή και "goodbye,goodbye" θέλω να της πω εγώ. Αλλά δεν με ακούει. Πού θα πάει, θα με ακούσει. Από μενα εξαρτάται στο κάτω κάτω, έτσι δεν είναι;...
Καλό σας βράδυ!

 Φωτογραφία της ημέρας:

Υ.Γ. Μήπως τελικά η βροχή είναι αυτή που με επηρεάζει κατ' αυτόν τον τρόπο;