Hotaru no Haka - Grave of the Fireflies

Πόσο μπορεί να σου επηρεάσει την ψυχολογία κάτι που θα δεις,θα διαβάσεις ή θα ακούσεις; Η αλήθεια είναι ότι η δική μου ψυχολογία επηρεάζεται πολύ εύκολα, είτε θετικά είτε αρνητικά!Το κατα πόσο βέβαια είναι θετικό ή αρνητικό είναι θαρρώ καθαρά προσωπική υπόθεση,αλλά υπάρχουν θέματα που μόλις τα αγγίξεις νομίζω ότι όλους μας επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο.

Εχθές το βράδυ είδα μια ταινία, ένα άνιμε. Ίσως μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει ποτε μου,είτε πρόκειται για κανονική ταινία ειτε για animation. Ο τίτλος είναι "Grave of the fireflies" ή στα ιαπωνικά "Hotaru no Haka".  Πρόκειται για μια καθαρά αντιπολεμική ταινία, στηριγμένη στην προσωπική εμπειρία του Akiyuki Nosaka, ο οποίος τη μετέφερε αργότερα σε μυθιστόρημα. Η ιστορία αναφέρεται στις ζωές δύο παιδιών του Seita και της μικρής Setsuko,ορφανά αδέρφια, τα οποία προσπαθούν να επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιαπωνία. Λεπτομέρειες δεν θα πω,διότι από την αρχή της ταινίας κιόλας μπαίνουμε στη λογική του τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Θα σας δώσω μονο την πρώτη φράση που ακούγεται στην ταινία:

Seita: 21 Σεπτεμβρίου 1945...αυτή ήταν η νύχτα που πέθανα. 

Η ταινία κατ'εμέ είναι μία ωδή στις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει η μανία του πολέμου, αλλά ταυτόχρονο μας δείχνει και το πόσο απάνθρωποι, εγωιστές και ψωροπερήφανοι είναι οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως είναι η σωτηρία μιας παιδικής ψυχής. 

Την παράσταση κερδίζει φυσικά η μικρή Setsuko, η οποία (παράσταση) ολοκληρώνεται θεαματικά στα τελευταία 15 λεπτά της ταινίας, όπου τότε ουσιαστικά άρχισα να κλαίω με λυγμούς, αλλά και η απόλυτη αφοσίωση του Seita για τη μικρή αδερφή του, ο οποίος κάνει τα πάντα για να της βρει λίγο φαγητό.

Μεγάλο ατού της ταινίας είναι η μουσική. Εξαιρετική φολκορ και ρετρό μουσική,σε παραπέμπει αμέσως στο κλίμα της δεκαετίας του '40 και στον τόπο διεξαγωγής των γεγονότων,την Ιαπωνία. Επίσης, διακρίνεται για το εξαιρετικής ποιότητας σχέδιό του, φτιαγμένο όλο με το χέρι,δίχως τη χρήση η/υ, από τον μαέστρο του άνιμε Hayao Miyazaki (Howl's Moving Castle, Spirited away κλπ), ο οποίος με τόση προσοχή και ευβλάβεια μετέφερε το κλίμα και τις ανθρώπινες αντιδράσεις με συγκλονιστικό τρόπο. Τα εύσημα θα πρέπει επίσης να δοθούν και στον σκηνοθέτη Isao Takahata.

Την ταινία αυτή οφείλω να πω ότι, όταν βγήκε στους κινηματογράφους της Ιαπωνίας, οι θεατές δεν την αγκάλιασαν, γιατί θεώρησαν ότι ήταν ιδιαίτερα σκληρή και μη καταλληλη για να την παρακολουθήσουν τα παιδιά τους.Οι κριτικοί αντίθετα, τη λάτρεψαν με αποκορύφωμα ο Roger Ebert (κορυφαίος κριτικός) να την θεωρεί μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών και μάλιστα τη συγκρίνει με την ταινία του Spielberg "Schindler's List".