Καιρός ήταν να γράψω κάτι. Καιρός ήταν να μας χιονίσει!Ε, ναι!!Χιονίζει από εχθές το βράδυ και ήδη έχουμε 5 πόντους χιόνι. Οι δρόμοι είναι στρωμένοι, οι σκεπές, τα δέντρα σκεπασμένα, τα σχολεία είναι κλειστά, τα παιδιά (και όχι μόνο) παίζουν χιονοπόλεμο και φτιάχνουν χιονανθρώπους! Το χιόνι φέρνει ευτυχία και πολλές τούμπες φυσικά!!!Με προσοχή λοιπόν όταν περπατάμε...
Χάθηκα, το ξέρω. Αδικαιολόγητη θα με πείτε και δε θα σας κατηγορήσω. Αλλά έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα και άμα ξεκινήσω δε σταματάω μετά! Και να φανταστείτε,είχα τόσα στο μυαλό μου για τα οποία ήθελα να γράψω που ούτε που τα θυμάμαι πια! Αν κάτι πρέπει να αγοράσω,αυτό είναι ένα τετραδιάκι, όπου θα γράφω τις σκέψεις μου κι όσα θα ήθελα να αναρτήσω.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα. Πόσο γρήγορα εξελίσσεται η ζωή. Πριν από λίγο γελούσες και περνούσες καλά και τώρα κλαις, ανύμπορος/η μπροστά στα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά σου. Και πόσο μα πόσο ευλογείς που για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα δεν ήσουν εσύ ή κάποιος δικός σου άνθρωπος στη θέση εκείνη. Ή μαθαίνεις τα δυσάρεστα νέα και ξάφνου ακούς ένα μόνο ευχάριστο και σου διαλύονται όλες οι θλιμμένες σκέψεις. Ζωή, απρόβλεπτη υφάντρα της μοίρας. Δεν ξέρεις ποτέ τί σου επιφυλάσσει. Και το μόνο το οποίο μπορείς να κάνεις, είναι να ζεις τη ζωή σα να είναι η τελευταία σου ημέρα. Και δε λέω να κάνεις τρέλες και απραγματοποίητα όνειρα πραγματοποιήσιμα (βέβαια αυτό είναι το ευτυχέστερο), αλλά να ζεις τη ζωή με χαρά και αγάπη. Πίνοντας έναν καφέ/τσάι με αγαπημένα σου πρόσωπα, συζητώντας δίπλα από το τζάκι(αν δεν υπάρχει δεν πειράζει...btw τώρα θέλω να πιω ένα hot cocoa!!), διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο, ακούγοντας ωραία μουσική, κάνοντας βόλτες είτε μόνοι είτε με παρέα (ποτέ δεν ξέρετε την πόλη σας fully, ακόμη κι αν προφασίζεστε ότι "εδώ μεγάλωσα,άρα την ξέρω), δίνοντας ευκαιρίες σε ανθρώπους που ακόμη κι αν δεν το αξίζουν σίγουρα θα τους δώσετε χαρά, κάνοντας τους συνανθρώπους σας να περνάνε καλά, λέγοντας στους ανθρώπους σ'αγαπώ, ερωτεύοντας. Ακόμη κι αν φύγουμε (που θα φύγουμε) κάποια μέρα, θα έχουν οι άλλοι να λένε "μα θυμάσαι τί ωραία που περνούσαμε;". Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Δε συμφωνείτε;
Φωτογραφία της ημέρας:
Υ.Γ. Αν δεν έτυχε να διαβάσετε το Reading Lolita in Tehran της Azar Nafisi, διαβάστε το. Εμένα με συγκλόνισε!
2 σχόλια:
Thelo na sou diigitho mia mikri istoria pou diavasa k pou mou efere dakria haras sta matia......
….Είχε δείξει στο γιο της όταν ήταν μικρός πως φυτεύεται ένας σπόρος στη γλάστρα και του είπε ότι, σύντομα από το μικρό εκείνο σπόρο θα έβγαινε ένα λουλούδι. Ύστερα τον άφησε μόνο και έφυγε για να κάνει άλλες δουλειές στο σπίτι. Κάποια στιγμή μπήκε στο δωμάτιο του και τον βρήκε να κάθεται σε μια καρέκλα, έχοντας μπροστά του τη γλάστρα κοιτάζοντας την. Όταν τον ρώτησε τι έκανε εκεί, της απάντησε – «Περιμένω να δω το λουλούδι». Τότε κατάλαβε η μητέρα πως κάτι είχε παραλείψει να του πει.
Συχνά αποθαρρυνόμαστε και πιστεύουμε ότι δεν μαθαίνουμε τίποτα, παρά τις προσπάθειες μας, ωστόσο οι αλλαγές μέσα μας πραγματικά ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Μόνο που εμείς τις αντιλαμβανόμαστε πολύ αργότερα. Τελικά, ο γιος της απέχτησε το λουλούδι του. Ξύπνησε ένα πρωινό και εκείνο ήταν έτοιμο. Παρ’ όλο που τίποτα δεν φαινόταν να γίνεται, έγινε. Το ίδιο συμβαίνει και με εσένα και με εμένα.
*χαμόγελο*
Πολύ όμορφο ποστ!! :) Ναι, η ζωή είναι απρόβλεπτη αλλά αν την βλέπεις με αισιοδοξία πάντα εσύ βγαίνεις κερδισμένος!! Όχι πως θα σταματήσουν να σε στεναχωρήσουν άσχημα πράγματα αλλά θα τα ξεπερνάς πιο εύκολα..
Πολλά φιλιά
Δημοσίευση σχολίου