Μια γλυκιά μελαγχολία;

Κάνει πολύ κρύο αυτές τις μέρες.Δεν είναι ωραία; Θα ήθελα να έβγαινα έξω σήμερα. Να έβαζα ένα τζιν, το πιο χοντρό μου πουλόβερ, το καρό παλτό μου, γάντια, κασκόλ,να κατέβαινα μονάχη μου στα Σταρμπάκς στον Λευκό Πύργο και να έπινα ενα ζεστό καπουτσίνο. Έχω πολύ καιρό να πάω.  Θα ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου πω να έρθεις να με βρεις εκεί που  κάθομαι. ΝΑ σε δω να μπαίνεις, να μου χαμογελάς, να μου δίνεις ένα ζεστό πεταχτό φιλί και να ξεκινάς να μου μιλάς. Κι εγώ, να κάθομαι απλά και να σε ακούω.Πόσο μου αρέσει να σε ακούω. Μελαγχόλησα όμως και τώρα δε θέλω να πάω. Θέλω να ξαπλώσω και να κλείσω τα μάτια μου. Ίσως κοιμηθώ και λιγάκι. 

Στην πόλη μου χιόνισε έμαθα. Η μαμά μου με παρακάλεσε να πάω να τους δω. Θα πάω. Είναι ευκαιρία, θα δω και χιονισμένο τοπίο. Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, που τέτοια τύχη. Έχουμε ξεχάσει το χιόνι προ πολλού. Θα πάω να τους δω λοιπόν. Έχω καιρό να πάω. Δεν συνηθιζω να το λέω, αλλά μου έλειψαν οι γονείς μου. Μου έλειψε η μυρωδιά της μαμάς μου και το ήπιο βλέμμα του μπαμπά μου. Μου έλειψε η τραχύτητα που νιώθω στο δέρμα από τα μούσια του μπαμπά μου όποτε τον φιλάω. Μου έλειψε η σφιχτή αγκαλιά της μαμάς μου μόλις ανοίγει την πόρτα. Μου έλειψε το αγουροξυπνημένο πρόσωπο του αδερφού μου,που σε καλημερίζει τόσο βαριεστημένα. Μου έλειψε η φλυαρία της αδερφής μου και η αδιαφορία της για τα μαθήματα.Μου έλειψαν όλοι τους. 

Το διάβασα τελικά το "Νορβηγικό Δάσος". Μου άρεσε πολύ, παρ'όλη την αρχική μου βαρεμάρα. Σήμερα διάβασα τις τελευταίες 300 σελίδες μονορούφι. Μελαγχόλησα όμως.

Το βράδυ έβλεπα συνεχώς εφιάλτες. Δεν ξέρω γιατί. Το πρωί που σηκώθηκα, είχα στα χείλη μου τρεις επιχείλιους έρπητες- αντίδραση του οργανισμού στους εφιάλτες;;;- και απόρησα που είναι τόσοι πολλοί. Βγάζω το χειμώνα, αλλά ποτέ όλους μαζί. Εξήγηση κανείς;;;

Φωτογραφίες της ημέρας:

Εκεί σε σας χιόνισε;;;;