Σημάδια καιρού & συμβάντα

Αναρωτιέμαι αν ο τίτλος είναι εύστοχος. Κατα πόσο είναι θα φανεί στη συνέχεια μάλλον.

Κρυώνετε πουλάκια μου; Άρχισαν τα κρύα από νωρίς φέτος και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ μα πολύ χαρούμενη γι' αυτό!Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Πόσο μάλιστα ένα φθινόπωρο γεμάτο κρύο. Βροχή, αέρας, παγωμένα χέρια, σφιχτή αγκαλιά για να βρεις λίγη ζεστασιά, ένας ζεστός καφές για να ζεσταθούν τα έσω σου. Μα τι ωραία που είναι! Πριν απο κανα δυο βδομάδες, τα καταστήματα ξεκίνησαν να βάζουν στις βιτρίνες τους τα χειμερινά ρούχα και παπούτσια. Τότε, δεν σου έμπαινε η καρδιά να πας και να δοκιμάσεις τα ζεστά πουλόβερ στα Benetton, ούτε τις ωραίες μπότες που μπάνισες σε κάποια βιτρίνα καταστήματος. Τώρα όμως, σίγουρα θες να μπεις και όχι απλά να δοκιμάσεις, αλλά και να πάρεις! Η σημερινή μέρα ήταν ιδανική για να βάλεις πάντως το πουλόβερ και τις μπότες σου και να βγεις έξω για έναν ζεστό καφέ. Μπορεί να μη φορούσα πουλόβερ και μπότες, αλλά τον καφέ μου τον ζεστό τον ήπια!

Παρ'όλη την κούραση που νιώθω τώρα, ήταν μια μέρα γεμάτη και πολύ πολύ ενδιαφέρουσα! Σχεδόν περιπετειωδη θα την έλεγα. Πήγα για μια γρήγορη επίσκεψη στον δερματολόγο μου στην πόλη που δε μένω πια, και η διαδρομή με το λεωφορείο μου επιφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη! Στο ΚΤΕΛ λοιπόν, ενώ περιμένω με αγωνία να βγάλω το εισητήριό μου,καθως φοβόμουν ότι δεν θα προλάβω τις ώρες του επισκεπτηρίου, βλέπω μπροστά μου έναν ασιάτη. Τον παρατηρώ προσεχτικά και λέπω ότι στο χέρι του κρατά έναν τουριστικό οδηγό στα Ιαπωνικά! Μπίνγκο! Τι φαντάζεστε; Πήγα και του μίλησα. Βασικά ο άνθρωπος ήθελε οδηγίες για το που να κατέβει,ποιο είναι το λεωφορείο κλπ κλπ, και τα αγγλικά ολων ήταν απο μηδαμινά έως άθλια. Έπρεπε να τον σώσω τον καψερό! Η συνενόηση ήταν μπουζούκι θα έλεγα. Αλλά άκρη βγάλαμε. Λίγο αγγλικά, πολλά ιαπωνικά και voila!

Μου έκανε τρομερή εντύπωση όμως η ιστορία του.Ένας άντρας γύρω στα 45, πολύ καλά διατηρημένος, πολύ κομψός κι όμως με μια ένδυση που σου θύμιζε ότι πηγαίνει για επαγγελματικό ραντεβού, αυτός πήγαινε να δει τα αρχαία της Πέλλας.Τι εννοώ; Τα ρούχα του μόνο κόστιζαν όσο κόστιζαν τα ρούχα όλων των συνεπιβατών.Δλδ, παπούτσια PRADA, καμπαρντίνα και πουλόβερ Burberry, το πουκάμισο υποθέτω επίσης ακριβό, μια τεράστια ομπρέλα με τα αρχικά LV (Louis Vitton) και η τσάντα του επίσης φαινόταν ακριβή. Εσείς δε θα μπαίνατε στον πειρασμό να τον ρωτήσετε τι ήθελε να κάνει; Υπέθεσα ότι ήταν κάποιος αρχαιολόγος, ιστορικός, αλλά αυτός ήρθε μου είπε για ταξίδι. Και διαβάστε την ιστορία του. Από τα 22 του δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία της Ιαπωνίας, στα 35 του διευθυντής και πριν απο ένα χρόνο παραιτήθηκε επειδή βαρέθηκε. Ο άνθρωπος έβγαλε τόσα λεφτα,που δεν ήξερε τι να τα κάνει. Ετοίμασε τη βαλίτσα του και ξεκίνησε τα ταξίδια. Από την Βόρεια & Νότια Αμερική και την Δυτική Ευρώπη, στην Ελλάδα, την Ουκρανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Τουρκία και τέλος πάλι Ιαπωνία! Τον θαύμασα να σας πω την αλήθεια. Θέλει θάρρος και υπομονή να κάνεις τόσα ταξίδια μόνος σου. Εγώ θα τα παρατούσα. Αλλά εκείνος το απολάμβανε. Κοιτούσε έξω απο το παράθυρο και ρωτούσε να μάθει. Απόρρησα για το τι μπορεί να έβρισκε τόσο ενδιαφέρον. Αλλά κι εμείς, σαν πάμε σε άγνωστο τόπο μένουμε μαγεμενοι...

Ο καημένος όμως έπρεπε να κατέβει στο πουθενά για να πάει στο μουσείο. Διότι, ΔΥΣΤΥΧΩΣ τόσα χρόνια δεν έχουν αξιοποιήσει το χώρο όπως θα έπρεπε. Με το λεωφορείο κατέβηκε ένα χιλιόμετρο μακρυά από εκεί που είναι η αρχαιολογική τοποθεσία. Να περπατάς μες στη βροχή και το κρύο,δίχως να ξερεις που πας είναι άσχημο πράγμα. Τον λυπήθηκα. Θα ήθελα να του ελεγα περισσότερο για το τι τον περιμένει,παρά να ακούσω τις διάφορες~ενδιαφέρουσες~ απόψεις του για την ιστορια του Μ. Αλεξάνδρου. Αναρωτιέμαι τώρα, αν κατάφερε να γυρίσει πίσω στη Θεσσαλονίκη. Αν είδε τελικά το μουσείο και ελπίζω ο άνθρωπος να μην άρπαξε κανα κρυολόγημα με τόσο κρύο που είχε...

Πήγα τελικά στον γιατρό,είδα και τους δικούς μου και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό.Και ήταντόσο μα τόσο ωραία που γύρισα πίσω γιατί πέρασα την πρωτη μου υπέροχη κρύα βραδιά για φέτος.
Στο δρόμο της επιστροφής, έβρεχε πολύ, φυσούσε πολύ και ξαφνικά με έπιασε μια μελαγχολία. Μια γλυκιά μελαγχολία. Μου συμβαίνει συχνά σαν αρχίσει να χειμωνιαζει. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει αυτό το συναίσθημα. Η μελαγχολία αυτή μου φέρνει στο νου μου μουσικές μελωδίες. Η πρώτη είναι πάντα "Το Φθινόπωρο" (L'autunno) απο τις 4 εποχές του Vivaldi και στη συνέχεια κατακλύζομαι από μελωδίες. Μια απο αυτές είναι και το "Harry in Winter" του Patrick Doyle απο το soundtrack του Harry Potter and the Goblet of fire. Υπέροχη μουσική ομολογώ. Με μαγεύει και με συναρπάζει κάθε φορά που την ακούω.

Η φωτογραφία της ημέρας:


Τέλος να πω ότι μου έμεινε ΕΝΑ μάθημα για πτυχίο!