Ασυνάρτητες σκέψεις (;;;)

Βρίσκομαι σε δίλημμα. Και με αγχώνει πολύ αυτό. Σας έχει τύχει να σκέφτεστε ότι κάτι μπορείτε να το τελειώσετε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα,αλλά με μέτρια απόδοση ή να το καθυστερήσετε για λίγο καιρό όπως ένα εξάμηνο για π.χ, αλλά με πολύ καλύτερα τελικά αποτελέσματα. Ποιό από τα δύο θα διαλέγατε; Η διαφορά είναι το ένα εξάμηνο που θα σπαταλήσετε,που, μεταξύ μας κιόλας, δεν θα αλλάξει και τίποτα αν το χάσετε. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν,τι κάνουμε; Ούτε κι εγώ ξέρω πια! Απλά θα προσπαθήσω,κι όπου με βγάλει λέω,αλλά και πάλι δεν το υποστηρίζω θερμά. Λόγια,λόγια,λόγια. Ή μήπως όχι. Βλέπετε, ακόμα και σ'αυτό,απάντηση δεν έχω. Θα μου πείτε, αν δεν έχεις εσύ απάντηση ποιος έχει. Έλα μου ντε...

Κάθομαι τον τελευταίο καιρό, μπροστά σε μία στοίβα βιβλίων (τα διαβάζω μη νομίζετε) και λαμβάνω τόσες πληροφορίες που έχω μπερδέψει τη χρήση του εσωτερικού μονολόγου του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη με τις απόψεις του Μακιαβέλη για την εξουσία στην Πολιτεία του Πλάτωνα. Κι από την άλλη, έχω στο νου μου τον Αιμίλιο του Ρουσσώ και τις σύγχρονες παιδαγωγικές σκέψεις των Litt & Kerchesteiner...Γενικά, ένα κουβάρι μπλεγμένο στο κεφάλι μου που αρχή και τέλος δε διακρίνονται!Oh, please, somebody help me!

Έβαλα τον εαυτό μου σε μια δοκιμασία. Πάντα έλεγα, πως τα αγγλικά μου είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Είναι άραγε; Ναι, ξέρω καλή γραματική, γράφω καλές εκθέσεις, μπορώ και συνενοούμε με έναν ξένο δίχως πρόβλημα (ακόμα καλύτερα αν είναι Άγγλος) κτλ κτλ. Η δοκιμασία ξεκίνησε το καλοκαίρι στη θάλασσα. Έστηνα αυτί στους αγγλόφωνους τουρίστες για να δω τι μπορούσα να καταλάβω απ'όσα έλεγαν (αδιακρισία τεράστια, το ξέρω!)! Προς μεγάλη μου έκπληξη, τα καταλάβαινα όλα! Μπορούσα να διακρίνω όλες τις λέξεις που έλεγαν και να μπω αμέσως στο νόημα των συζητήσεών τους (που δεν είχαν και εύκολες συνομιλίες ομολογώ, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλούσαν για πολιτική και οικονομία). Είπα λοιπόν, να το συνεχίσω. Ξεκίνησα να ξανα- βλέπω μια σειρά, που ούσα μαθήτρια έβλεπα φανατικά, το Gilmore Girls. Όταν την έβλεπα παλιά, δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά απ'όσα έλεγαν. Γρηγοροι διάλογοι, περίεργοι συνειρμοί, ένα χάος! Την ξεκίνησα λοιπόν, αλλά χωρίς υπότιτλους. Ούτε ελληνικούς, ούτε αγγλικούς, ούτε ιαπωνικούς(εδώ γελάμε!!!!) ούτε,ούτε,ούτε! Πρέπει να πω, ότι είμαι περήφανη για τον εαυτό μου! Τα καταλάβαινα όλα! Ένιωθα ότι μιλούσαν ελληνικά. Δε βρήκα την παραμικρή δυσκολία (πέρα από κανα δυο σημεία όπου αναφέρονταν σε παλιές ταινιές και ηθοποιούς ή τραγουδιστές,άγνωστα σε μένα)! Αυτό θεωρώ ότι είναι μεγάλο μου κατόρθωμα!Έπειτα από τόσα χρόνια διαρκούς ενασχόλησης με τη γλώσσα (σε σημείο που κατα περιόδους τη μιλούσα και χρησιμοποιούσα περισσότερο από την ελληνική), αισθάνομαι ότι την κατέχω πολύ καλά! Συμπέρασμα: ώρα να δώσω το proficiency!

Yo La Tengo - My Little Corner of the World